Met dit bericht stellen wij u op de hoogte van het plotselinge overlijden Willem Meijer, penningmeester van de stichting en ruim 25 jaar intensief betrokken bij de Oosterkerk.

In memoriam Willem Meijer
(20 maart 1961- 4 september 2017)

Op zondagavond 3 september moet Willem Meijer aanwezig zijn geweest bij het slotconcert van het Festival Oude Muziek in Utrecht. Het was het einde van de week die in zijn agenda ieder jaar als eerste vast stond. Willem voer met zijn boot naar Utrecht, dook, in zijn eigen woorden, onder in het muziekgebeuren en keerde gelouterd terug naar Amsterdam. Niemand wist dat het dit jaar heel anders zou aflopen: in de nacht van zondag op maandag kreeg Willem een noodlottig ongeval op het water.

Willem Meijer was een veelzijdig mens. Hij was een lezer, maar ook iemand die graag de handen uit de mouwen stak. Hij had geschiedenis gestudeerd, had belangstelling voor kunst en cultuur en een onvoorstelbare kennis van allerlei onderwerpen. Lange tijd was hij werkzaam als ICT’er, maar hij was ook, zonder daar zijn vak van te hebben gemaakt, een handwerksman die kon timmeren, lassen en metselen, en die er plezier in had technische oplossingen voor ingewikkelde problemen te verzinnen en uit te voeren.

Behalve de muziek, de boot en de vrijwillige brandweer, was de Oosterkerk Willems grote liefde. Na zijn verhuizing naar de Oostenburgergracht, begin jaren ’90, was hij bij het gebouw betrokken geraakt. Hij werd secretaris van de Stichting Oosterkerk, en later penningmeester. In de tijd dat de sociale instellingen in de kerk waren gehuisvest, was hij een van de drijvende krachten achter het succes van dit model. De Stichting Oosterkerk bloeide, en kon bijvoorbeeld eind jaren 1990 het monumentale Van Oeckelen-orgel latenrestaureren. Na de restauratie werd Willem, vanzelfsprekend, penningmeester van de Stichting Van Oeckelen-orgel, opgericht om het instrument te beheren en te onderhouden. Maar Willem was in de Oosterkerk ook regelaar, gids, stoelensjouwer, concertorganisator, spreekstalmeester en geluidstechnicus. Iedereen die de kerk meer dan een of twee keer heeft bezocht, is hem tegengekomen.

Nadat de buurtinstellingen uit de kerk waren geplaatst, volgde een moeilijke, onzekere periode. Willem liep niet weg, maar bleef zich – samen met Lyda Schulken, in die tijd voorzitter van de stichting – inzetten voor het gebouw, zijn gebruik en zijn cultureel programma. De onzekerheid rond het gebouw is op dit moment niet verdwenen, maar dat de kerk levendig is gebleven, is voor een groot gedeelte aan Willem te danken.Zijn werk voor de Oosterkerk was een van de redenen waarom hij in 2014 een koninklijke onderscheiding ontving, iets waar hij met recht trots op was.

Willem Meijer had een levendige, markante persoonlijkheid. Hij zat vol verhalen en deelde die graag met iedereen. Evengoed had hij zijn privé-leven, waarin hij maar weinigen toeliet. Maar vooral was hij een ernstig mens, maatschappelijk betrokken en serieus in de verantwoordelijkheden die hij op zich nam, of die hem toevielen. Zijn onverwachte dood is een groot verlies voor Amsterdam, de Oosterkerk, voor zijn vrienden en familie en de velen die met hem verbonden waren.

Henk Verhoef
Stichting Oosterkerk / Stichting Van Oeckelen-orgel

Interview met Willem Meijer in buurtkrant De Eilander in november 2007 in het kader van de serie “vrijwilligers versterken de buurt.”

Handen uit de mouwen voor de Oosterkerk

Zo’n 15 jaar geleden, toen hij nog maar pas in de buurt woonde, bedacht Willem Meijer dat hij iets voor anderen wilde doen. “Je zoekt een beetje aansluiting en ik heb een19^e eeuwse instelling. Je haalt dingen uit de maatschappij, maar je moet er ook wat voor terug doen. De stichting Oosterkerk zocht een secretaris. Toen ik er ging praten was de eerste vraag: ‘kun je klussen?’ Dat vond ik zo’n ontwapenende opmerking, ik was meteen over de drempel.”

De Oosterkerk is een klein bedrijfje met personeel. Er is een beheerder en de musici van de concerten, die er gegeven worden, zijn op de dag van hun optreden ook in dienst. Willem is inmiddels penningmeester en heeft een boekhouding opgezet. Dat is hem wel toevertrouwd, want na zijn studie geschiedenis is hij omgeschoold tot ICT’er en werkt hij als programmeur.

Er zijn drie formele bestuursleden en ongeveer 15 meewerkende en meedenkende vrijwilligers. “We zijn een werkend bestuur, geen pratend. Als iemand een goed idee heeft dan moet hij dat ook regelen. Wat we kunnen voeren we uit en er wordt van je verwacht dat je naar vermogen meewerkt achter de koffietafel of door stoelen te sjouwen.” Behalve boekhouden en eens per maand vergaderen doet Willem allerlei klussen. De concertvleugel stond op 4 kleine wieltjes. Ze ketsten op de naden tussen de zerken als de vleugel verplaatst moest worden. Willem maakte een podium met een ijzeren framewerk. Hij heeft, onder andere hiervoor, een cursus lassen gedaan en een lastafel aangeschaft. “Ik kan niet alles, maar ik kijk altijd wel wat we technisch zelf kunnen doen en wat we moeten uitbesteden. We houden de dingen bewust simpel. De geluidsinstallatie is bijvoorbeeld door iedereen zonder verstand van geluid op te zetten.”

Behalve dat het leuk is om je best te doen voor zo’n mooi gebouw en dat je er veel mensen leert kennen zijn er voor Willem “van die kleine onzichtbare beloningen.” Toen een keer de kabel van de hamer (die de klok slaat) was gebroken, klaagden de mensen dat HUN klok het niet deed. Hij kan zijn bezoekers Amsterdam by night laten zien vanaf de toren van de kerk.

En wat de toekomst van de kerk betreft: “het is schaduwboxen! Je hoort halve plannen, maar iets om op te reageren is er niet. Het probleem zie ik wel, de kerk is moeilijk te onderhouden, maar dat blijft spelen bij elke beheerder. Als het gebouw wordt verkocht is de kans groot dat er dingen gaan gebeuren die slecht zijn voor het gebouw. Dat bijvoorbeeld de 17^e eeuwse accenten zoals het traphekje in de keuken verdwijnen of het orgel niet onderhouden wordt en dat gaat mij erg aan het hart.”

 

Angelie Weber